Alaalang Ibinabad sa Surf Fabcon

Ika-anim na araw na naman ng linggo

santambak na labahan na naman ang nasa harap ko,

Kasing dami ng alaalang iniwan mo

na ngayo’y mistulang mantsa sa puso ko.

Ihihiwalay ko na ang de-kolor sa puti

habang tumutulo ang mga luha ko sa pisngi

Panalangin ko’y ganito lamang din sana kadali

ang ihiwalay ang luha ko sa ngiti

Mga damit na puti’y sinimulan ko nang kusutin

at pinigaan ng napakariin

Ngunit mga ala-ala mo’y narito pa rin

Paano ba ito maaalis sa akin?

Noon akala ko’y ikaw at ako lang

Hindi mapaghihiwalay ng kahit na ano man

Ngunit bakit ngayo’y para na  tayong mga bula sa damit,

na nawala agad sa ilang saglit

Sa likod ng pakete ng Surf Fabcon

sinunod ko ang bawat instruksyon

upang sa mga damit wala nang matirang sabon

at nang sa gano’n ala-ala mo’y tuluyan na ring matapon

Ibinabad ko ang mga damit sa tubig na may Surf Fabcon

upang maglaho na ang mga bakas ng kahapon

na nagdulot ng di kanais-nais na amoy,

amoy na minsang nagpakilig sa akin noon

Ibabad ng limang minuto ayon sa instruksyon

upang damit ay mag amoy bago

Mga ala-ala mo’y akin ring ibababad sa pag-asa,

pag-asang malilimutan din kita

Mas matagal, mas mabisa

mas mabango ang magiging resulta

Kaya naman ako’y aasa

na pag tapos nito, sa isip ko ika’y wala na.